Maandrapportage januari en februari 2023

U heeft groot gelijk: ik heb verzaakt.

Maar daarvoor bestaat wel een goede reden: vanaf juli 2003 is de Piet Muyselaarstraat 60 in Hengelo altijd de locatie geweest van waaruit ik teksten schreef voor mijn opdrachtgevers. Hetzelfde huis waar we wonen vanaf die tijd. Wel zo handig.

Binnenkort gaat dat veranderen.

Sommige van mijn zakelijke connecties – klanten, collega’s en mensen met wie ik op een of andere manier samenwerk – kennen mijn privésituatie. Voor anderen zal het onderstaande verhaal minder bekend zijn.

En ja, sommige mensen zullen zeggen: waarom vertel je dit? Het zij zo.

Ik vind dat ik als dienstverlener open moet zijn. Het schept een band met veel mensen en het verklaart ook op zakelijk gebied een hoop.

’t Wordt wel een lang verhaal, trouwens. Als u niet nieuwsgierig bent naar het hoe en waarom, vat ik het hier kort samen: Tekstbureau LetterLuck gaat binnenkort verhuizen. Ik laat mijn net compleet nieuw ingerichte kantoor op de Piet Muyselaarstraat 60 in Hengelo achter me en ga op de Gerrit Peuscherstraat 103 (weer) een nieuwe werkkamer maken.
Ja, we blijven wel gewoon in Twente – en dus tekstschrijver in Hengelo.

Lees hier verder

31 december 2022: nog geen verhuisvuiltje aan de lucht

Dat we dit jaar gaan verhuizen, hadden we tijdens de jaarwisseling nog niet gedacht. En ook niet bedacht. Sterker nog: we dachten hier na de afgelopen twintig jaar nog minstens net zo lang te gaan wonen. Het beviel ons prima.

Maar nu, net twee maanden later, hebben we vol overtuiging de keuze gemaakt.

Vier jaar geleden is onze zoon, destijds 12 jaar oud, het huis uit gegaan. De combinatie van zijn problematiek – autisme, hoogbegaafdheid, lage seo-waarde (en seo staat in dit geval zéker niet voor zoekmachineoptimalisatie, maar voor sociaal-emotionele ontwikkeling) en een angststoornis – zorgde ervoor dat wij thuis niet meer als zijn ouders fungeerden, maar als zijn begeleiders. Wij (zijn ouders), zijn zusje én hij waren daar op verschillende manieren de dupe van.

Zodoende kwam hij permanent te wonen op de zorgboerderij in Haaksbergen, waar hij al regelmatig naartoe ging. En overnachtte. Een voor hem bekende omgeving, met een zorgboerin die hem precies snapte en een team van andere begeleiders waar hij goed mee overweg kon. En vice versa.

De afspraak werd dat hij één nacht bij ons zou verblijven en voor de rest op de zorgboerderij ging wonen. Een ingrijpende en emotionele beslissing – je kiest er niet zomaar voor om je kind op zijn twaalfde uit huis te laten gaan.

Het bracht veel rust. Voor ons, en voor hem. Het was kortom een goede beslissing.

Ook voor mijn werk. Het ging vanaf die tijd steeds voorspoediger met mijn bedrijf. Ik kom me veel meer en steeds beter op mijn beroep richten. Ik ontwikkelde me steeds meer door bijvoorbeeld cursussen te gaan volgen. Van slapend lid van Tekstnet werd ik een regelmatig bezoeker van evenementen van mijn beroepsvereniging, en ik ging zelfs bloggen voor de club.

Het leverde me meer mooie opdrachten op, van aansprekende opdrachtgevers.

Privé vonden we ook steeds meer onze draai. We zijn geen ‘normaal’ gezin, wat dat ook precies wezen mag. Het zij zo.

Dit is nog maar de verkorte versie van wat er de afgelopen 4, 5 jaar allemaal gebeurde. In ieder geval gingen beloofde verbouwingsplannen niet meer door, toen een landelijke grote zorgorganisatie uiteindelijk die gemoedelijke zorgboerderij had overgenomen van de zorgboerin. Die ging met een welverdiend pensioen.

Personeel verdween, er kwam een compleet nieuw team waar onze zoon zich niet meer senang bij voelde.

Houtje-touwtjebeleid.

Tot er zelfs plots een sluiting dreigde. Op een gegeven moment namen we het besluit om zoon te laten verhuizen naar een andere locatie van de zorgorganisatie, die zorgplicht had.

Helaas bleek die nieuwe locatie niet de geschikte. En dat ligt er niet alleen aan dat de afstand tussen Hengelo en Terwolde een stuk groter is dan Hengelo-Haaksbergen. Het team op de nieuwe locatie doet zijn best, maar ze zijn ingericht op een andere problematiek.

We zagen zoon steeds eenzamer worden, steeds meer afglijden. Samen met de gemeente zochten we naar oplossingen, maar die zijn voor de combinatie van factoren niet zomaar voorhanden. Nederland is een prima land om te wonen en de voorzieningen zijn over het algemeen goed geregeld. Tot je afwijkt van het gemiddelde.

Eind vorig jaar hebben we het besluit genomen om zoon weer terug in huis te nemen. Met ambulante hulp.

We mikten daarbij op een verbouwing van ons huis. Een uitbreiding, zodat er voldoende ruimte zou komen om zoon ambulant te laten begeleiden naar zelfstandigheid. Ons huis is prima geschikt voor een ‘normaal’ gezin met twee kinderen.

Maar omdat zoon bijvoorbeeld moet kunnen leren koken voor zichzelf, zou het fijn zijn als de keuken wat groter was. En ook een iets grotere kamer voor hem was eigenlijk noodzakelijk. Zodat hij kon worden begeleid in zijn eigen ruimte.

Als snel kwamen we tot de conclusie dat om ons huis voor deze terugkeer geschikt te maken, een flinke verbouwing nodig zou zijn. Dus zijn we langzaam toch op Funda gaan kijken, ergens in januari.

En toen ging het snel.

Vrijwel meteen vonden we het huis dat eigenlijk alle voorwaarden die we stelden had. En dat op zo’n korte afstand van ons huidige plekje, dat verhuizen bij wijze van spreken met de fiets kan.

Intussen begonnen we ook met de financiële voorbereidingen. Wat betekent dit alles voor ons qua hypotheek? Nou, en dan kom je – zeker als zelfstandige – voor een hoop papierwerk te staan. Gelukkig hebben we een goede adviseur, maar veel moet je toch zelf regelen.

Halsoverkop moesten ook de jaarcijfers van Tekstbureau LetterLuck klaargemaakt worden, om te voorkomen dat voor de berekening van de jaaromzet twee coronajaren meegerekend zouden worden. Gelukkig heb ik een goede accountant, maar ook dit vraagt veel extra acties van mijn kant. Bellen, mailen met verschillende instanties – nee: verhuizen is geen hobby. Niet voor niets bleven we zo lang op dezelfde plek wonen.

Maar goed, ondanks al dat extra werk, heb ik deze afgelopen twee maanden ook nog heel veel geschreven en andere tekstschrijversklussen gedaan. Korte opsomming daarvan: interviews voor verschillende bladen (nieuw: Overijssel Bouwt & Ontwikkelt, maar ook oude vertrouwde klanten als Great Magazines en Jager Media), interviews voor het 10-jarige jubileum van Port of Twente, eindredactie Tekstblad.

Brochureteksten (her)schrijven voor Tholin, Stuc- en Geveltechniek Nederland en De Onderwijsspecialisten (in combinatie met mijn Tekstnet-intervisiecollega’s), voorbereiding op webteksten voor Civaan BV, eindredactie van een tenderdocument voor bouwbedrijf Draisma. Kortom het waren me de maandjes wel.

En nu staat sinds vandaag ons huis dus op Funda.

Bij een fijne makelaar. En ja, de Fundatekst is dus een coproductie tussen die makelaar en uw tekstschrijver.

Wij gunnen de nieuwe bewoners dat ze er net zo’n fijne tijd hebben als wij al met al toch hebben gehad. Pieken en dalen, maar uiteindelijk overheersen de pieken zeker.

En we gunnen onszelf een frisse, nieuwe start. In ons nieuwe huis. Ondanks dat verhuizen heftig, druk en emotioneel is, hebben we er ook heel veel zin in.
Helemaal, omdat ons gezin straks weer compleet is. Niet ‘normaal’ misschien, maar wel Koninklijk.