Navigatieblog. Als freelance tekstschrijver kom je nog eens ergens

Met mijn gezin ben ik deze zomer thuisgebleven. We hadden in de meivakantie immers al twee weken van Vitamine DK genoten.

Dagjes-uit

Wij ‘beperkten’ ons de afgelopen weken tot dagjes-uit in eigen land. We gingen bijvoorbeeld dichtbij naar het verrassende Erve Brooks, maar we gingen ook verder weg, naar het al even geslaagde Geofort. Een aanrader als u nieuwsgierige kinderen heeft.

Daarover gesproken: ons tripje naar het Openluchtmuseum mag zeker ook niet onvermeld blijven!

Vanuit Hengelo crosten we de afgelopen weken het hele land door. Iets dat ik professioneel al jaren doe, want als freelance tekstschrijver kom je nog eens ergens. Van Goes tot Leeuwarden en van Eindhoven tot Assendelft – en dan noem ik alleen nog maar enkele Nederlandse uithoeken op van mijn reizen. Ook het buitenland deed ik de afgelopen jaren aan: ik was professioneel ook al in de buurt van het Deense Skagen, in het Duitse Hannover en verschillende keren op reis in het Vlaamse Gent.

Hoewel het echte schrijfwerk grotendeels op mijn kantoor onder de nok van ons huis plaatsvindt, ‘moet’ ik regelmatig op reis. Voor een interview, of voor een reportage. Of om met klanten de voortgang van hun (web)teksten te bespreken.

Het deed mij in ieder geval denken aan mijn begintijd als freelancer. Zelfs nog vóór LetterLuck geboren was.

Gemakkelijk reizen

Want wat is dat reizen tegenwoordig eenvoudig. Ik gebruik zelf een navigatie-apparaat van Garmin. Een oudje al – zeker een jaar of 7 –, maar dankzij de lifetime-updates van de kaarten werkt-ie prima. Is maar goed ook, want ik ben topografisch geen hoogvlieger en als u mij zou vragen welke snelweg er pakweg langs Nijmegen loopt: ik zou het u niet zomaar kunnen zeggen.

Kortom: ik ben behoorlijk afhankelijk van mijn Garmin-vriendje.

Mijn eerste navigatieapparaat was een PDA. Een behoorlijk traag ding, zonder kaartupdates ook nog eens. Dus toen ik in de Noordoostpolder op een vrij nieuwe weg terechtkwam, moest ik het verder zelf maar uitzoeken. Met mijn volgende routeregelaar kan ik me ook nog een akkefietje voor de geest halen. Het was de voorganger van mijn huidige, van hetzelfde merk.

Die liet me midden in België in de steek, op weg naar Kortrijk. Uiteindelijk ben ik op de plaats van bestemming gekomen, maar vraag me niet hoe.

Pezen door de provincie

Het doet met terugdenken aan het begin van mijn reis als freelancer. Zelfs nog ver voordat ik mijn eigen bedrijf startte, was ik al actief in de schrijverij. Als freelance sportjournalist voor het Groninger Dagblad – later Dagblad van het Noorden – heb ik werkelijk elke plaats die (voornamelijk) Oost-Groningen rijk is gezien.

Roodeschool, kent u het? Misschien van het weerbericht (daar staat namelijk het meest noordoostelijke weerstation van Nederland), of van de plaatselijke groenteman. Nou, Roodschoul (1300 inwoners) heeft ook een voetbalclub: Corenos. Eén van de mooie namen van voetbalclubs in de noordelijke contreien. Wat dacht u van Neptunia (Delfzijl), Damacota (Nieuwe-Pekela, en dat op zijn Oost-Gronings uitgesproken) of de club met de in mijn ogen mooiste afkorting, THOS uit Beerta. Tot Heil Onzer Spieren, prachtig toch?

Ter Apel, Bareveld en Borgercompagnie: ik ben er geweest om verslag te doen van een wedstrijd van de plaatselijke trots. Pezen door de provincie. Verhalen die ik graag schreef – en die op een enkele uitzondering na ook gewoon goed waren, al zeg ik het zelf. Maar waar het in dit verhaal eigenlijk om draait: hoe kwam ik in al die dorpen en dorpjes terecht? Want in 1997 was er nog geen Tom-Tom, Navman of Garmin. Tenminste: hij was in Oost-Groningen nog niet doorgedrongen.

Het eerlijke verhaal? Geen flauw idee!

Zal ik het u eens eerlijk zeggen? Ik heb eigenlijk geen idee waar ik ben tijdens een reis. Ik kan me herinneren dat ik wel eens een route heb uitgeprint van een internetrouteplanner (Route66 was destijds geloof ik je-van-het), maar verder? Ook toen was ik al geen helder licht qua topografie…

Ik denk dat ik mijn vader daarvoor moet bedanken. Voetbal zegt hem niet zoveel – ondanks dat hij zijn oudste zoon midden in de Cruijffiaanse hoogtijdagen Johan noemde –, maar in Groningen weet hij menig plek en plaats feilloos te vinden. Verder zal het een landkaart zijn geweest die me in de groene Seat Cordoba van pa en ma door het Groningse land liet rijden. Kom er vandaag de dag maar eens om: we zijn van alle gemakken voorzien en Google weet soms zelfs eerder dan wij zelf waar we naartoe gaan. Binnenkort hoeven we ook niet meer te sturen in de auto, want ook dat doet Google voor ons. Gemak dient de mens.

Leer met Leermens

Dan is het nu tijd voor een stukje Groningse folklore. Ik had het al even over al die voetbalclubs in al die dorpen in Groningen. Want dorpen, die heeft Groningen nogal veel. Wat Groningen ook heeft, is het illustere duo Pé Daalemmer en Rooie Rinus. Twee voormalige straatmuzikanten, die in de provincie mega-populair zijn. Taalkundige spitsvondigheid ten top, in het Nederlands én in het Grunnigs. Zij maakten een liedje over (vrijwel) alle Groningse plaatsnamen. Hilarisch, als u het mij vraagt. Onthou het maar eens.

Nu we het toch over Pé & Rinus hebben: ze hebben ook iets met voetbal. Met onderstaand nummer sluit ik dit blogje af. Over het amateurvoetbal. Zijn we mooi rond. En dat zonder het navigatieapparaat te gebruiken!