Inburgeren

Ik help R.Y. (echte naam is bij de redactie bekend) om de Nederlandse taal beter onder de knie te krijgen. Praten lukt hem wel redelijk, maar met name met lezen en schrijven heeft hij moeite. Twee essentiële dingen, natuurlijk. Schrijven voor bijvoorbeeld het boodschappenlijstje, en lezen om de krant te lezen.

Taal leren

R. is zeer gemotiveerd om de taal te leren, daar ligt het niet aan. En in alle bescheidenheid; ook aan mij ligt het niet. Het probleem ligt bij het onderwijs. Naast dat R. wekelijks anderhalf uur door mij vak- en taalkundig onderhanden wordt genomen, gaat hij namelijk ook nog drie avonden in de week naar school. Dat wil zeggen: hij krijgt op het ROC taalles. Probleem is echter, dat die lessen klassikaal gegeven worden. Ik snáp dat wel, dat is een kwestie van financiën. Maar ik begríjp het niet.

Nederlands onder de knie

Juist in dit soort ‘gevallen’ is volgens mij individuele begeleiding noodzakelijk. Ik merk dat tijdens de ‘lessen’ die ik aan R. geef: hij gaat met sprongen vooruit. Tijdens deze sessies, die redelijk spontaan en zonder voorbereiding tot stand komen, geef ik meestal dictees. Gaandeweg werd duidelijk dat R. – zoals wel meer buitenlanders die het Nederlands onder de knie willen krijgen – moeite heeft met het begrijpen van het verschil tussen klanken als eu, ui, ei, ij, au, uu, ou en oe. Voorbeeld: als ik vraag hem woorden op te schrijven als ‘huis’ en ‘heus’, dan komt er vaak hetzelfde op papier te staan.

Volgens mij is dit soort zaken heel gemakkelijk te verhelpen door te blijven herhalen. Ik heb dan ook al meermalen tegen R. gezegd dat hij zijn leraar moet proberen te overtuigen van het nu van dictees. Hij doet dat ook telkens weer, maar krijgt ook iedere keer weer nul op rekest. Zolang er niet op dit soort verzoeken in kan worden gegaan, zal het moeilijk blijven voor nieuwe Nederlanders om zich hier echt aan te passen én thuis te voelen.