Prinsjesdag 2015:
Koning presenteert zijn koffertje

“Het is een mooi promotiemiddel voor de detaillist.” Het is april 2010, een dag na mijn verjaardag, dus het zal de 7e zijn geweest. Ik ben afgereisd naar Laren en heb urenlang gesproken met Jan Willard. Dat gaat vrij eenvoudig, want Jan is iemand die veel van de wereld weet en daar ook graag over vertelt.

Kleine man in grote wereld

Zijn wereld bestaat uit tapijt. De Willards zijn van oudsher tapijtproducenten en -handelaren en Jan zet die traditie al jarenlang voort. In 2010 schreef ik over hem in vakblad Ons Huis:

Ooit leverde hij al vloerbedekking aan het Nederlands koninklijk huis. Jarenlang liepen toenmalig Koningin Juliana en prins Bernard op Soestdijk over Willard-tapijt. Binnenkort gaat hetzelfde vrijwel zeker gebeuren in Saoedi-Arabië. Het koninklijk huis aldaar viel als een blok voor de creatieve tapijtuitspattingen van Jan Willards Beau Carpets. Maar waarom juist voor deze toch kleine ondernemer uit het al even kleine Nederland?

Als de koninklijke architect ook maar half zo hartelijk is ontvangen en ook maar een fractie van de deskundigheid en bevlogenheid van de 57-jarige Willard heeft geproefd als Ons Huis Vloeren op deze zonnige lentedag, dan is het logisch dat de Saoedi overstag is gegaan. Jan Willard neemt niet alleen louter genoegen met het beste wol en de beste wevers, hij maakt er ook nog eens de meest ongelofelijke dingen mee. Kortom: we hebben hier te maken met een – oneerbiedig gezegd – vakidioot. Een man die in zijn lichaam geen rood bloed door aderen heeft lopen, zoals ieder normaal mens. Nee, bij Jan Willard kronkelt ongetwijfeld een rode loper met lussen en polen door het energieke lijf.

Jan liet mij onder meer een foto zien van de manier waarop de megagrote tapijten die vaak in bijvoorbeeld hotellobby’s liggen, worden gemaakt. Indrukwekkend om te zien. Echt vakwerk, waar men soms maandenlang aan werkt. Ik begrijp overigens de kritiek van mensen die zullen zeggen dat de werkomstandigheden in dit soort fabrieken niet je-dat zijn.

Koninklijk koffertje

Ergens halverwege het gesprek kwam Jan ook met een koffertje op de proppen. “Die laat ik speciaal maken voor mijn klanten – tapijtverkopers die ze kunnen gebruiken om hun stalen in te vervoeren naar hun klanten. Ik laat hun bedrijfslogo erin branden en zo hebben ze een uniek extra promotiemiddel.

Vervolgens keek hij mij aan…

En daarna keek hij naar mijn koffertje. Mijn schrijfblok, opnameapparaat, pen, portemonnee en mobiele telefoon waren naar Laren gekomen in een simpel Samsonite-koffertje. Plastic. Zwart. Goedkoop.

“Eigenlijk zou jij ook zoiets moeten hebben.” Hij had het laatste woord van de zin nog niet uitgesproken, of hij was al onderweg. Een paar minuten later bleek waarheen: het houten koffertjesarchief. Met een fonkelnieuw exemplaar kwam Willard aanzetten. Weliswaar zonder bedrijfslogo, maar dat vergeef ik hem graag. Sinds die dag neem ik namelijk mijn koffertje trouw mee naar mijn afspraken. En sindsdien is één van de gespreksonderwerpen bij menig afspraak: mijn koffertje.

Het koffertje ook/weer eens in levende lijve zien? Maak een afspraak en ik pak ‘m in!