Felix en die verdomde deur

Ze draaide de sleutel in het slot en duwde de deur open.

Tot haar schrik zag ze dat het haar huis helemaal niet was. Sterker nog: ze herkende helemaal niet waar ze was. En waar ze ook was: ze wilde er niet zijn en er meteen vandaan. Maar die verdomde deur ging helemaal niet open. Ze duwde nog eens. Ze wilde naar huis. Naar haar man die vanmorgen naar het land was vertrokken om aardappelen te rooien.

Naar haar kinderen Felix en Annemiek, die buiten fijn aan het schommelen waren. Ze wilde de zomer zien, voelen, ruiken, proeven en beleven. Ging die verdomde deur maar open. Ze zag toch duidelijk door de ruiten dat het prachtig weer was, ze zag de vogels vliegen, de bloeiende bloemen. Ze zag het gemaaide gras en dat wilde ze nu ruiken. Want versgemaaid gras, dat ruikt altijd zo lekker.

En stond daar niet haar kleindochtertje Paula, daar, achter die boom. Verstoppertje aan het spelen met haar kleinzoon Bas. Die daar, met die spijkerbroek en dat spencertje aan. Ze wist heus wel dat haar zoon speciaal voor haar die ochtend Bas in een spencer had gewurmd. Ja, leer haar haar Felix kennen. Die deed alles voor zijn moeder.

Wat zou het mooi zijn als ze Bas nu in haar armen kon sluiten. Zoals ze dat ook had gedaan toen ze hem voor het eerst zag. Haar eerste kleinkind. Ze weet het nog precies. Maar was het Bas wel, daar buiten? En Paula?

Het was allemaal één grijze wolk in haar hoofd. Een wolk van herinneringen, een warboel. En nu had ze de sleutel gevonden en wilde ze naar buiten. Maar dat kon niet. Want die verdomde deur ging maar niet open. Ze voelde een hand. Een vertrouwde hand.

Felix?

“Kom maar, mevrouw Van Vliet. Ik neem u weer mee naar uw kamer.”

—

Wat het thema precies was? Ik weet het oprecht niet meer. Geen dementie, maar het is al een tijd geleden dat ik dit verhaal schreef. En de website WriteMinds bestaat helemaal niet meer.

Gelukkig kon ik het verhaal nog wel terughalen, met dank aan de briljante Waybackmachine, het internetarchief dat niet vaak teleurstelt. Meer over WriteMinds leest u hier.

Ik schreef het verhaal als een ode aan mijn opa, die helaas met dementie te maken kreeg.
Mijn inzending haalde de top-5 die maand.