Over tarieven voor tekstschrijvers
raak je niet snel uitgeschreven

Poen, pret en prestige: het zijn drie opbrengsten die je met je werk kunt halen. Bij ideale opdrachten zijn ze alle drie aanwezig en gelukkig héb ik fijne opdrachtgevers. Maar wanneer ik met een klant in zee ga, zal de opdracht toch minstens twee van de drie kenmerken moeten hebben.

Pret en prestige

Wat ik leuk, leerzaam of op een andere manier prettig vind, is natuurlijk persoonlijk. Waar ik als tekstschrijver prestige mee behaal, is al heel wat minder subjectief. Het is evident dat ik er trots op ben dat Rijkswaterstaat in mijn klantenlijst staat, net zoals Toyota en Philips voor de grote massa aansprekende opdrachtgevers zijn, waar ik graag mee pronk.

Immers: als zulke grote bedrijven hun tekstwerk aan Tekstbureau LetterLuck uitbesteden, dan moet die Johan Koning toch best een aardige tekstschrijver zijn, nietwaar?

En poen dan?

Als ik eerlijk ben: mijn hypotheekverstrekker, automonteur en het mannetje van Albert Heijn dat wekelijks onze boodschappen in zijn leuke autootje brengt doen niks voor een stukje pret of prestige. Zij willen gewoon poen voor hun werk, daar halen ze dan wel weer pret uit.

Ook voor mij als tekstschrijver is geld belangrijk. En ik weet dat ik met mijn tarieven niet te hoog van de toren blaas; zeker niet als ik daarbij vertel dat schrijven maar een deel van mijn werk als tekstschrijver inhoudt.

De ene tekstschrijver is de andere niet

Natuurlijk zit ik soms urenlang met mijn vingers op het toetsenbord van mijn computer te ratelen. Productie draaien in de tekstfabriek is dan het credo. Maar er gaan ook dagen voorbij dat ik geen woord typ. Dan ben ik bijvoorbeeld de hele dag op pad voor een interview in Maastricht. Of Amsterdam.

Heel gek, inderdaad: ondanks dat ik als tekstschrijver in Twente gevestigd ben, ‘moet’ ik voor mijn werk geregeld in het Westen zijn. Terwijl het daar naar verluidt wemelt van de tekstschrijvers. Is daar een vergelijking te trekken met de colonne bouwvakkers, die dagelijks over de A1 van Oost-Nederland naar de Randstad rijden?

De opdrachtgevers die mij op pad sturen naar West-Nederland doen dat omdat mijn werk hun aanstaat. Ze zijn bij mij terechtgekomen omdat ze bijvoorbeeld in mijn portfolio teksten tegenkwamen die ze aantrekkelijk vonden en nemen daarbij de extra reiskosten voor lief. Dat doen ze niet omdat ze mijn bruine ogen zo aantrekkelijk vinden, maar omdat ze mijn teksten willen.

Er zijn zat andere tekstschrijvers in Nederland en er is geen enkele dezelfde. We werken allemaal op een andere manier, zorgen ook voor andere resultaten of we bedienen andere doelgroepen. Kortom: de ene tekstschrijver is de andere niet. Maar ik strijd er wel voor dat ik en mijn andere steengoed schrijvende collega’s een eerlijke boterham kunnen verdienen.

Praktijkvoorbeeld: oproep in Facebook-groep

Er zijn talloze bedrijven of personen die op een goedkope manier aan een tekstschrijver proberen te komen. Ik heb al eens een blog geschreven over offertesites, waarin ik schrijf over de tarieven die daar langskomen.

Nu een ander voorbeeld. Ik ben lid van een Facebook-groep voor professionele tekstschrijvers. Over het algemeen geven we elkaar daar tips over ons vak, maar er komt ook wel eens een discussie langs over tarieven. Of iemand zet er een oproep neer voor een klus.

Dat was laatst het geval. Heel verhaal over de opdracht, afgesloten met: het tarief is niet-onderhandelbaar vastgesteld op 5 cent per woord.

Menig collega in de groep reageerde daarop als door een adder gebeten. Laten we zeggen dat niemand het tarief marktconform noemde. Ikzelf vind dat uiteraard ook niet. Sowieso is het schrijven voor een woordtarief (zeker voor online teksten) niet handig.

Uit dezelfde groep: het andere uiterste qua tarieven

In dezelfde week kwam een freelance collega met een ander verhaal in dezelfde groep. Zij was door een marketingbureau verteld dat ze niet met externe copywriters werken, omdat die allemaal woekerprijzen van 100 euro per uur en daarboven vroegen. Ze opperde zelf verbaasd dat bedrag helemaal niet te offreren (maar veel lager te zitten met haar uurtarieven) en vroeg aan collega’s hoe die erover dachten. ‘Kreeg naar m’n hoofd geslingerd dat copywriters geldwolven zijn, omdat ze allemaal 100 euro per uur vragen’.

Daar kwam een hele relevante discussie uit. Zo kende één collega ‘gespecialiseerde copywriters die 120 euro per uur vragen’ en een ander vertelde dat het wel afhangt van ‘de ervaring, kennis en kunde van de copywriter’.

Ook de opmerking onder het bericht ‘Een uurtarief zegt verder zo weinig. Een matige tekstschrijver die een uurtarief van 50,- per uur vraagt en 4 uur over 1 pagina doet, is net zo duur als een retegoede copywriter die 2 uur á 100,- per pagina doet’, snijdt natuurlijk hout. Net als: ‘Een copywriter die veel geld voor je oplevert is elke euro die je erin investeert waard’. Tot slot nog de opmerking van een ander: ‘In de USA zie je copywriters die 6000 dollar vragen voor 7 webpagina’s’.

Ik kan het marketingbureau uit de brand helpen: er zijn heel veel tekstschrijvers die minder voor hun werk vragen dan € 100,- per uur. (Bij één daarvan zit u nu al een tijdje op de site te lezen).

Het tarief van Tekstbureau LetterLuck valt best mee

Reken ik woekerprijzen voor mijn werk? Geenszins. Ben ik een geldwolf? Zo beschouw ik mezelf in ieder geval niet.
Ik wil wel graag een reëel bedrag voor mijn werk verdienen. Maar daarbij kijk ik altijd naar de aard van het werk en naar wie degene is die de opdracht aanbiedt (levert het naast poen bijvoorbeeld ook pret én prestige op?).

Daarom noem ik mijn offertes ook een maatwerkvoorstel. Daarin neem ik allerlei aspecten mee, maar voordat ik een voorstel ga schrijven, wil ik wel graag dat mijn potentiële opdrachtgever me serieus neemt als tekstschrijver. Dat heb ik met zo’n 20 jaar ervaring wel verdiend!